شهیدبهشتی مرد خانواده بود .
شهیدبهشتی مرد خانواده بود
وارد حوزه که شد، از استعداد بالایی برخوردار بود و در همه کلاس ها منظم شرکت می کرد. در فراگیری علوم اسلامی کم نمی گذاشت؛ به همین خاطر به سرعت پیشرفت کرد. بعدها وارد دانشگاه هم شد و زبان علمی روز را هم فراگرفت. ابعاد شخصیتی خود را برای حضور در جامعه کامل می کرد، از بزرگ ترین جوامع و حکومت داری تا کوچک ترین آنها و خانواده. از قدیم در حوزه ها رسم بر این بود که چهارشنبه ها استاد، روایتی اخلاقی می خواند و به توضیح پیرامون آن بسنده می کرد. اهمیت پرورش در کنار آموزش به عیان قابل مشاهده بود. شاید در یکی از همین ساعت ها بود که این کلام امیر المؤمنين (ع) راشنید: «برای مؤمن (در شبانه روز) سه وقت است، زمانی برای مناجات با پروردگارش، زمانی برای تأمین معاش زندگی اش و زمانی برای واداشتن نفس به لذت هایی که حلال و مایه زیبایی است. خردمند را نشاید جز آنکه در پی سه چیز حرکت کند: (کسب حلال) برای تأمین زندگی، یا گام نهادن در راه آخرت، یا به دست آوردن لذت های غیر حرام».
روز جمعه برای خانواده
در تابستان سال 55، زمانی که مشهد تبدیل به مجمع همفکران انقلابی شده بود، یک روز جلسه ای شکل گرفت و لزوم تدوین منشور اسلامی گوشزد شد که به بیان آفرینش و زندگی از دیدگاه معارف اسلامی بپردازد. قرار شد فردا با حضوردوباره اعضا و دعوت از ایشان، مراحل ابتدایی کار پیش برود. سوار بر فولكس به سمت محل اقامتشان حرکت کردند و در راه یکی از دوستان را نیز با سختی در اتومبیل جا دادند. زمانی که جلوی در منزل ایشان رسیده بودند با کسی مشغول صحبت بودو فولکس را که دید، تعجب کرد. پرسید: برای چه اینجا آمده اید؟ گفتند: «کار بسیار مهمی است که باید هر چه زودتر شما را ببینیم». با بیانی مؤدبانه و در نهایت احترام گفت: «اگر این دیدار به فردا بیفتد، چه اشکالی دارد؟» روشی در زندگی داشت که تقریبا همه از آن اطلاع داشتند: با دوستانش روشمند و منضبط برخورد می کرد و روز جمعه کسی را نمی پذیرفت. می گفت: «روز جمعه برای خانواده است». شنیدن این قصه از زبان پسر ایشان جالب است: «تا قبل از پیروزی انقلاب به طور کامل و بعد از آن نیمی از جمعه های پدرم متعلق به ما بود. حتی اگر مهم ترین ش خصیت های سیاسی خارجی هم می خواستند با او ملاقات کنند، می گفت جمعه های من در اختیار خانواده است. باید به بچه ها دیکته بگویم و اشکالات درسیشان را رفع کنم، مگر اینکه امام دستور بدهند. جمعه ها که بابا در خانه بود، با او همه کار می کردیم. از باغبانی و گل کاری گرفته تا بازی و شیطنت در حیاط).
برای تهیه چیزی شرط نمی گذاشت
فرزند شهید می گوید: « یک بار وارد خانه که شد، دید لامپ را عوض کرده ام. خوشحال شدو کلی تشکر کرد که دیگر دارم مرد می شوم و از این حرف ها. سیزده ساله بودم. به اقتضای سن نوجوانی دوست داشتم کفش ورنی بخرم و بپوشم که در آن روزها خیلی مد شده بود. با خودم گفتم حتما در ازای این کار برای تشویق هم که شده برای خرید کفش رضایت می دهد. این خواسته را با پدرم مطرحکردم، همراه من آمد و حدود یک ساعت گشتیم و حوصله کرد تا کفش ورنی خریدیم. دیدم ایشان نسبت به تهیه آن، نه تنها مخالفت نکرد بلکه از خود علاقه هم نشان می داد. هیچ وقت هم تهیه این چیزها را مشروط و مقید به چیزی و انجام دادن کاری نکرد و به این ترتیب من یاد گرفتم هر چیز را در زمان خودش از ایشان بخواهم و به آن هم دسترسی پیدا بکنم. اصلا روحیه ایشان طوری نبود که بگوید چون وضعیت و موقعیت من در بیرون چنین و چنان است؛ پس شما نباید این چیزها را بخرید و بپوشید. در صورتی که این یکی از مشکلات فرزندان برخی از مسئولان و علما بود که احساس می کردند نباید خودشان باشند. اما قبل از خرید کفش، وقتی گفتم که لامپ را از تعاونی اداره آورده اند، از ناراحتی صورتش سرخ شد. بعد هم چراغ را خاموش کرد و گفت: شما فکر می کنید پدرتان بعد از انقلاب با قبل از انقلاب تفاوت کرده است که گفته اید برایتان لامپ بیاورند؟»
جایز نیست حقوق بگیرم
همسر شهید می گوید: «هر چه که در آمدش بود، متعلق به مابود؛ یعنی ایشان هیچ وقت بگیر و ببند در زندگی نداشت و می گفت همه در آمدم متعلق به شماست. البته ایشـان یک دفعــه هـم حـتـی از محل کار حقوقی نگرفت و یک ریال هم به خانه نیاورد. می گفت جایز نیست در حالی که این همه مستضعف است، حقوق دولتی بگیرم. یکبار گفتم آقا از فروشگاه اداره یک چیزی بیاورید، همان جا گفتند: نه، هرگز. خدا نکند من چنین کاری بکنم. شما سختی بکشید، بهتر از این است که من مال دولتی را بیاورم. برای ما چه در جامعه، چه در خانه، یک سمبل اخلاق بود. کوچک ترین چیزی از ایشان نتوانستیم ببینیم که باعث ناراحتی مان بشود.»
.